Al zolang ik fysiek meubels kon tillen en schuiven ben ik al bezig met het veranderen van mijn interieur. Mijn kamer veranderde ik maandelijks en ik bedacht de meest vreemde indelingen, tot ergernis van mijn moeder. Die moest af en toe rare capriolen uithalen om mijn bed te verschonen.
Ik had een vaste plattegrond van mijn kamer op papier en al mijn meubelstukken op schaal getekend en uitgeknipt. Dit bewaarde ik in een mapje en gebruikte het voor elke metamorfose. Voordat ik hieraan begon knipte ik plaatjes uit de Margriet, de Libelle en de reclamefolders (Pintererst bestond nog niet). Hiermee maakte ik eerst een collage, wat later een ‘moodboard’ heet, en daarmee ging ik aan de slag. Eerst werden de papieren meubeltjes heen en weer geschoven en dan werd er een heuse 3D tekening gemaakt, waarin alle accessoires werden toegevoegd en ingekleurd. En daarna werd het toegepast. Accessoires die ik niet had werden zelf gemaakt. Ik had het geluk dat mijn moeder een verzamelaarster was van lappen stof en mij een oude naaimachine had gegeven. En bovendien had ze mij al heel vroeg het handwerken had bijgebracht. Hele weekenden was ik hiermee zoet.

Toen ik mijn eigen huisje kreeg verdiepte ik me steeds meer in het kiezen van kleuren, van accessoires of leuke pronkstukken. En ik hou er nog steeds van om van mijn huis een thuis te maken. En dingen zelf te maken, want dat is de uitdaging. Er was, zeker in de beginjaren, geen budget om nieuwe dingen aan te schaffen.

Bewaren om later te lezen? Pin het op je eigen bord!

Creativiteit zit in de genen

Aan creativiteit heb ik nooit gebrek gehad. Dat zit in de genen. Mijn ouders waren in hun vrije tijd ook altijd bezig met creëren; mijn vader maakte álles zelf. Je gaf hem een paar planken en binnen no-time stond er een kast. Of een trap voor de buren! Mijn moeder freubelt nog altijd. Allerlei nieuwe handwerken probeert ze uit en in mijn huis hangen zeker vier schilderijen van haar. Je ziet, het is mij met de paplepel ingegoten.

Ze willen mijn advies!

Een aantal jaren geleden kregen we bezoek van een collega van mijn man, met diens vrouw. Toen ze weggingen vroeg ze of we ook een keer bij haar langs wilden komen. Ik vond het een normale reactie en dacht er niet bij na. Maar toen we er, net nadat ze waren verhuisd, op de koffie waren, zei haar man: “Ik weet dat mijn vrouw je niet durft te vragen, dus doe ik het maar. Zou jij haar willen helpen met het uitkiezen van de het interieur en de raambedekking?”

“Ik?”

“Ja” vervolgde hij. “ze heeft bij jullie thuis gezien dat je er verstand van hebt.”

Mijn mond viel open

Uiteraard heb ik haar geholpen. Hoewel ik natuurlijk zelf een heleboel ideeën had voor zo’n nieuw huis, zo’n blank plaatje, maar het ging niet om mijn smaak. Ik heb geprobeerd te achterhalen wat hun smaak is. Zij moeten er immers in leven. En ze vonden het zelf geweldig.

 

 

Hier moet ik iets mee

Later bleek dat dit de eerste keer was dat iemand om mijn advies vroeg. Toen het verhaal de ronde deed kreeg ik steeds meer van dit soort aanvragen. En dat was toen ik dacht ‘hier moet ik iets mee’.

Tijdens de komende weken deel ik in een 5-delige miniserie mijn ‘geheimen’.. whoo! 😉

Inrichting is persoonlijk

Zoals ik net in het voorbeeld al aangaf, is het inrichten van je huis heel persoonlijk. Jij moet er immers elke dag in leven en je er goed in voelen. Een huis moet voelen als een warme deken die precies bij jou en je gezin past.

5-delige miniserie: van je huis een thuis maken

In deze serie wil ik je vertellen hoe ik mezelf heb geleerd hoe je met minimale middelen en je eigen creativiteit van jouw huis een thuis kunt maken. Met als doel hoe jij ervoor kunt zorgen dat jouw huis een reflectie wordt van jouw persoonlijkheid.

Wordt vervolgd …

Vijf weken lang op de vrijdag kun je hier een deel uit deze miniserie lezen, startend vanaf vandaag.

Foto: Luke Stackpoole